Jutrzenka Nadziei

+

Nieraz czuję  takie światło,

które we mnie się rozrasta,

jakby ono w serce padło,

i mój rozum to przerasta. 

Duszę coś wyrywa z ciała,

jakaś siła niepojęta,

jakby ból dziś zadać chciała,

o ty siło niepojęta. 

Wnętrze świt rozjaśnia dziwny,

w blaskach wschodzącego słońca,

i ta myśl ma gorejąca,

co jarzy się wciąż, bez końca. 

O jutrzenko tak promienna,

zwiastunie blasków słonecznych,

wciąż ta sama i niezmienna,

pełna promyków serdecznych. 

Gościu Nadziei świtania,

pełen delikatnej ciszy,

co wchodzisz, tak bez pytania,

że serce aż światło słyszy.

*** 

KOMENTARZE

komentarze (1)dodaj komentarz

dodano: 09 listopada 2015 7:01

Mam nadzieję, że nie jest to przykry stan uczuć (!?)

Dobrego dnia!