Obrachunek

Obrachunek

+

Ilem razy wzrok podnosił,

i o zmiłowanie prosił.

W niebo, jak w lustro patrzyłem,

niczym dziecko wciąż marzyłem.

Niebo często się chmurzyło,

 bólu to nie uśmierzyło.

Deszcz spłukiwał moje lica,

 ocierała z gór śnieżyca.



Zimno we znaki dawało,

śniegiem na głowę sypało.

Nie pomogły nawet modły,

 bo w środku człek wciąż był podły.

Czasem niebo tak niebieskie,

 a życie mizerne, pieskie.

Jesień barwami się mieni, 

ale to losu nie zmieni.

Halny nieraz dał popalić,

 jakże wtedy żywot chwalić.

Czasem ze szlaku schodziłem, 

a w życiu często myliłem.

Tylekroć się spowiadałem, 

udawałem, że kochałem.

Jakie te komunie były, 

że człowieka nie spełniły.

Mam niedosyt taki w sobie,

lepiej, żeby spoczął w grobie.

Można było więcej zdziałać, 

i Twą Miłością zapałać.

W końcu braknie czasu na to,

o Ty Ojcze Nasz i Tato.