Wdzięczne serce

449

 +

Wdzięczne serce

1. O, duszo moja żałosna 

co tkwi w cielesnym osierdziu.

Czemu nie jesteś radosna?

Nie chcesz być w Mym Miłosierdziu! 

2. Wdzięczne serce mądre, piękne. 

Ma w sobie sporo miłości.

W Twoim Sercu zaraz mięknę.

Przy tym tyle mam radości. 

3. Niewdzięczność jest taka głupia.

Zawsze prawie zbuntowana.

W niej się brak miłości skupia.

Dusza wdzięczna kocha Pana. 

4.  Z Miłości jestem poczęty

i do wdzięczności stworzony.

Niewdzięczny nie będzie święty.

Letni jest niewydarzony. 

5. Bogu wdzięczna miła dusza,

Który dla takich łaskawy.

Wdzięczność Miłość Twą porusza. 

O, Nasz Ojcze, Dobry, Prawy.

***

Alicja Lenczewska

SŁOWO POUCZENIA 

Niedz. 14.03.1999 

† Tak, jak wdzięczność wobec Boga jest wyrazem mądrości i miłości, tak niewdzięczność jest wyrazem buntu i głupoty. Ten bunt i ta głupota ludzka zasmucają Boga, bo kocha Swe dzieci stworzone z miłości i przeznaczone dla Miłości. A niewdzięczność i pogarda dla Stwórcy skazują je na bezsens życia: na cierpienie – nawet na  cierpienie wieczne. 

Jeśli więc kochasz swych braci lub jesteś im tylko życzliwa, to nie możesz przejść obojętnie wobec tego ogromu cierpienia, jakie sobie czynią i gotują. 

Musisz się nad nimi ulitować, pomóc im i uratować ich. 

Niewdzięczność rodzi ból tego, kto kocha i ból tego, kto gardzi miłością. Także ból tego, kto współcierpi z niekochanym i niekochającym. Ten ból i to zło domagają się naprawy – zadośćuczynienia. Może tego dokonać tylko Miłość: Przyjęcie zła i bólu i zatopienie ich w Miłości, żeby znikły, żeby pozostała tylko Miłość. 

Taki jest sens Ofiary Mojej i ofiary Moich oblubienic – dusz zaślubionych Mi z miłości.

Nie jest możliwe, aby wierna Mi oblubienica nie chciała być ze Mną w chwili spełniania się najgłębszej i największej erupcji Miłości w Mojej Męce i Śmierci za jej braci i za nią samą.

Jeśli odsuwa się od cierpienia – odsuwa się ode Mnie, porzuca Mnie i gardzi Moim Dziełem Miłości. Jest zdrajczynią: niemądrą, biedną zdrajczynią kochającą bardziej swoje ciało i próżną przyjemność własną niż Oblubieńca i braci, niż wieczne i wszechogarniające szczęście. 

Zaślubiny Miłości zobowiązują do wierności i do posłuszeństwa wobec Oblubieńca i są obietnicą radości, jakiej ucho nie słyszało, oko nie widziało, i jakiej serce ludzkie nie potrafi nawet przeczuć. 

Trzeba zatem ofiarowywać Mi każde najmniejsze utrudzenie, niewygodę, przykrość, ból. Trzeba je skrzętnie zbierać każdego dnia i każdej chwili i oddawać Mi z miłością. 

Trzeba rozglądać się wokół i zbierać te niechciane i porzucone przez braci krzyże – skarby, i oddawać Mi, abym mógł dzięki temu ocalić ich dusze od zagłady, jaką sobie gotują. Trzeba chcieć i pragnąć składać Mi jak najwięcej tych krzyży własnych i czyichś. Radować się i cieszyć, jeśli daję ci łaskę ich znajdowania, ich niesienia wraz ze Mną przed Tron Ojca Miłosiernego. 

Spójrz na Maryję, Matkę Moją: Ona spieszy, by ci pomóc, by cię podtrzymać, by wspomóc nadzieją i Miłością. 

Błogosławieni, którzy płaczą nad niewdzięcznością swoją i braci.

Błogosławieni, którzy się smucą, bo Miłość nie jest kochana.

Błogosławieni, którzy cierpią prześladowania, bo kochają Boga swego.

Błogosławieni jesteście, bo Miłość jest w was, a wy zanurzeni jesteście w Miłości. 

     Amen ! 

Łk, 1, 1-4

Wielu już starało się ułożyć opowiadanie o zdarzeniach, które się dokonały pośród nas, tak jak nam je przekazali ci, którzy od początku byli naocznymi świadkami i sługami słowa. Postanowiłem więc i ja zbadać dokładnie wszystko od pierwszych chwil i opisać ci po kolei, dostojny Teofilu, abyś się mógł przekonać o całkowitej pewności nauk, których ci udzielono.