+

Boży Garncarz

1.

Jakże kruche te naczynia

z gliny wszystkie ulepione.

Co z nimi ten los wyczynia.

Takie później potłuczone.

2.

Boży Garncarz co je lepił,

kręcąc kołem swej wieczności.

Z Miłości się tak zaślepił,

że stworzył gary z nicości.

3.

Każdy jeden był tak cudny,

zręczną Dłonią wypieszczony.

Żaden nie wyszedł paskudny.

Każdy na wskroś uświęcony.

4.

Glinę jednak trza wypalić,

w piecu Ogniem podsycany,

by ona się mogła scalić.

Gar musi być wypalany.

5.

Stwórca naczynia formował,

z materiału co Sam stworzył.

Potem duszę domalował,

obraz żywy w nich Swój złożył.

6.

W raju każde lśniło blaskiem,

takim, jaki jest w wieczności.

Było Miłości obrazkiem,

pełnym chwały i radości.

7.

Te pierwsze dwa cudne gary,

tak Stwórcy cieszyły oko.

Rozradował się Bóg Stary.

W Sercu wzruszył się głęboko.

8.

O szlachetna porcelano,

misternie ukształtowana.

W każdej jest Garncarza miano.

Na stole Pańskim stawiana.