1.

To osiemnaście już lat,

taka rocznica dojrzała.

Wtedy pożegnałeś ten świat,

a Polska cała płakała.

Bicie serca Twe ustało,

oddech ostatni oddałeś.

Serce w Bogu tam spoczęło,

które dla wszystkich tu miałeś.

Twoje serce dalej żyje,

z taką mocą i miłością.

Z większą siłą jeszcze bije,

cieszy się Bożą radością.

Bije serce Jana Pawła,

razem z dzwonem na Wawelu.

Aby Polska usłyszała,

i Polaków bardzo wielu.

Nasz Zygmunt się rozkołysał,

od Bałtyku aż po Tatry.

Głos ten Pan w Księdze zapisał

i uniosły Boskie wiatry,

ku wyżynom, krańcom nieba.

Usłyszeli Wszyscy Święci.

Duchom tego było trzeba.

Co kalają są przeklęci,

Jego pamięć i dziedzictwo,

całą papieską spuściznę.

Obronimy to bogactwo.

i naszą miłą Ojczyznę.

Dzwon Zygmunta odtąd będzie,

pod ojcowskim Twym imieniem.

Papieskie przetrwa orędzie,

w sercu polskim, jak sumienie.

Wierchowe Nuty