Kamila

+

Kamila

Przemija postać tego świata,

czas nie próżnuje, wszystko zmiata.

Dom w którym mieszkał rozebrali,

inni tutaj będą mieszkali.

Oj wróć się chwilo, w moje dzieciństwo,

nie rób nam tego, 

bo to świństwo.

Nic nie poradzę, że przemijam,

stare żegnam, w nowe dobijam.

Kto się raz zrodził, umrzeć musi,

czasu nawet diabeł nie skusi.

A jednak Coś trwa we mnie stale,

jakby istniało w wiecznej skale.

Czasem widuję w snach Kamilę,

i zatrzymuję się na chwilę.

Pokój nasz zwiedzam, stare kąty,

po raz trzeci, czwarty i piąty.

Chodzę sobie po wspomnień schodach,

po ogrodzie, starych zagrodach.

Co istniało już nie istnieje,

kur z dzieciństwa też nie zapieje.

Kamila poszła do rozbiórki,

my póki co, zjeżdżajmy z górki.

Czas rozbierze i me mieszkanie,

na pewno kiedyś to się stanie.

Ciebie nikt nigdy nie przekupi,

bogaty, mądry ani głupi.

Dzięki Tobie jest przemijanie,

rodzenie, śmierć, 

a potem trwanie.

Była sobie taka Kamila,

teraz istnieje tylko chwila.

***

victoriaanin 2014-02-10
Piękny tekst o przemijaniu!

***

Teresa Nowicka (gość) 2014-03-08
i ja tak myślę