Trąd duszy

 +

Trąd duszy

Ten pajac ciągle upada,

to nie cnota, to jest wada.

Można błądzić i zabłądzić, 

i nieźle siebie urządzić,

popaść w takie tarapaty, 

że człek zrobi się na szmaty.

Piję wódę, bo smakuje,

choć kacem ona skutkuje.

Pycha nie wie, co to umiar,

bo ma w sobie taki zamiar,

aby tak nasycać ciało,  

żeby pić i żreć się chciało.

Umiar dla pychy zbyteczny, 

a dla cnoty jest stateczny.

Cnota ma stałe skłonności,

To co robi, to z radości.

Wada grzeszy naiwnością, 

stałą do grzechu skłonnością.

Do złego się przywiązuje,

ja tu pyszne rozkazuje.

Grzech udaje, że jest cnotą, 

źle robi z wielką ochotą.

Lubi tarzać się w tym błocie, 

jeszcze odgraża się cnocie.

Czarne uważa za białe 

i jest coraz bardziej śmiałe.

W końcu demonem się staje, 

tworzy ciągle sztuczne raje.

Trądem okala swą duszę, 

"ja" mizerne ciebie zduszę.

Wspomnienie dowolne bł. Jana Beyzyma, prezbitera