Rzewne nuty

 +

Rzewne nuty

Rozżaliła się ma nuta,

w akord minorowy wpadła, 

nawet zadrżała batuta,

z jej pięknych dłoni wypadła. 

Oj serdeczna moja nuto, 

co nuciłaś tak przyjaźnie,

pewnie cię w serce ukłuto,

śpiewać już nie będziesz raźnie.

Linia się jej zatrwożyła, 

drgnęła  jej cienka powłoka,

jakby na nowo ożyła,

łza spłynęła jej spod oka.

Klucz wiolinowy spochmurniał,

w drugiej linii zachrobotał,

w jednej chwili zastygł, zmarniał,

i na koniec zaszczebiotał.

Wszystkie nuty zalęknione,

i zimnym dreszczem przeszyte,

w jednej chwili tak zmienione,

płaszczem boleści pokryte.

O życiowa partyturo,

spisana na żywej tkance, 

co teraz patrzysz ponuro, 

jak w cienkiej mydlanej bańce,

która lada moment pęknie,

i postrada swe kolory,

mieniłaś się kiedyś pięknie,

 przywary miałaś walory.

Tak me nuty umilone,

radosne, smutne lecz śpiewne, 

przez serce moje wyśnione, 

schodzące z góry, to pewne.

Czy usłyszę was, Tam w górze,

i zobaczę znów radosne, 

w anielskim cudownym chórze, 

śpiewne, błogie i miłosne.

Kto was tutaj słuchał będzie

 i serce swoje radował, 

Tam śpiewać będziecie wszędzie 

i Sam Pan was będzie kochał.

Tam śpiewają serca czyste, 

na nutę tak miłą Bogu 

i zawsze są uroczyste,

dziś nucą w Wieczności progu.

***

Na kanwie dzisiejszej rozmowy, 

z ciotuchną Danielą.

Wspomnienie obowiązkowe 

św. Teresy od Jezusa, 

dziewicy i doktora Kościoła.