+ 

Kosmiczna podróż

Myśl ma pędzi niczym światło,

już jest poza Drogą Mleczną,

Leci w inne galaktyki, 

i pruje  w czasoprzestrzeni.

Gwiazdy mija i planety,
dostaje takiej podniety.

I mknie, niczym oszalała,
wolna od materii, ciała.

Gdzie ją niesie Nieskończony,
o Nasz Stwórco niezmierzony.

Co za ogrom gwiazd w przestrzeni,
piękno światła, wielość cieni.

Galaktyk jest jest całe mnóstwo,
jakie je stworzyło Bóstwo.

Pewnie nimi urzeczone,
choć to wszystko jest skończone.

Myśl nie może się nadziwić,
ani Tobie się sprzeciwić.

W metafizyczny wstrząs wpada,
kiedy gwiazda się zapada.

Z tą ponad świetlną prędkością,
wnet zrównuje się z Światłością.

Która bierze w Swą orbitę,
i chwyta ją za jej kitę.

Myśl zatraca się w widzeniu,
w swym zachwycie i marzeniu,

jakby była w siódmym niebie,

ale gdzie jest sama nie wie,

bo już Wszechświat opuściła,

cały prawie go zwiedziła.

Stary Kosmos gdzieś odleciał,
jakby myśli widzieć nie chciał.

I stał się maleńkim pyłkiem,
pewnie patrzy na Cię chyłkiem.

Rzekła  myśl sama do siebie,
czyżbym znalazła się w Niebie,

jak ja spojrzę Stwórcy w oczy,
myśl sama się z sobą droczy.

Po takim kosmicznym rajdzie,

kto mnie teraz z ludzi znajdzie.

Po galopie w gwiezdnym pyle,

już na nic się nie wysilę.

Co za planety i słońca,

które zwiedzałam bez końca.

Jednak ludzi nie spotkałam,

a tak bardzo się starałam.

Słabe oczy widać miałam,
że tam życia nie spotkałam.

Trzeba wracać tam, gdzie życie,
kochać Stwórcę, w sercu skrycie.

Czemu życie tu powstało,

tutaj tylko istnieć miało.

Myśli, z tej podróży wracaj,
Bogu głowy nie zawracaj.

Myśl poznała w tej podróży,
że Stwórca się na nią chmurzy.

Myśl po takiej eskapadzie,

i z samej sobą naradzie,

zmalała prawie do zera,

nic do niej już nie dociera.

Po co było zwiedzać światy,

lepiej było wąchać kwiaty,

jak przemierzać Kosmos cały,
mało w sercu Bożej Chwały.

Lepiej było w Ciebie wierzyć.
niż z Wszechświatem tym się zmierzyć.

Po co mi inne planety,
O Moja Myśli, niestety.

Teraz przez ciekawość zgubną,
i swą pychę tak niechlubną,

czuję takie opuszczenie,
samotność na swe życzenie.

Gdzie podziały się Zaświaty,
ja chcę do Ojca i Taty.

Mam tu sama z myślą swoją,

opłakiwać boleść moją.

Gdybym  chociaż w żywym ciele,

dalej mogła cierpieć wiele.

Tu w przepastnej tej otchłani,

pustka ciemna serce rani.

Trza było w swym ciele siedzieć,

myśl nie mogła tego wiedzieć.

Teraz tęskni za powrotem,

i zalewa zimnym potem.

Daleko myślą nie sięgaj,

i daremnie nie przysięgaj.

Myśl ma wzloty jeszcze większe,

te miłosne są piękniejsze.

W górę myśli, wprost do Nieba,

innej podróży nie trzeba.