Wcielone Słowo

+

Wcielone Słowo

Tyle słów człowiek powiedział,

lepiej, żeby cicho siedział.

W stajenne Słowo się rodzi,

do duszy ludzkiej przychodzi.

Przyjdź Dziecino i nie zwlekaj,

a ty serce nie narzekaj.

Sens ma tylko Słowo Twoje,

0no leczy bóle, znoje.

Słowo ma ostatnie zdanie,

niech wola się Jego stanie.

Legnij w żłobku serca mego,

broń mnie od wszelkiego złego.

Kiedyś dusza Je usłyszy,

w Twej Świetlistej Pięknej Ciszy.

Wszystko minie, lecz nie Słowo,

o ty głupia moja głowo.

Dzisiaj Słowo świat odrzuca,

ideologie narzuca.

Ono żyje, nie umarło,

niechby to do nas dotarło.

Słowo na świat przyszło w biedzie,

niech za to nam się powiedzie.

Nagi z Bóstwa, Chlebie Żywy,  
Utajony, lecz PRAWDZIWY.

Jednym słowem, Słowo Życia,

nie mam nic Ci do ukrycia.

O Pokarmie,  biały Chlebie,

spraw, bym z Tobą był już w Niebie.

Zanim jednak to nastąpi,

niech dusza wreszcie nie wątpi.

Jak Cię w letnie serce złożę,

0jcze Nasz, Jedyny Boże.

Ogrzej serce Święty Duchu,

niech spocznie na miękkim puchu,

wiary mojej wciąż tak lichej,

prawie martwej, w Tobie żywej.

Żem Cię ziębił przez te lata,

to była tylko ma strata.

Tego Ci nie wynagrodzę,

jeszcze z Tobą się  pogodzę.

Bylem zdążył  Ma Dziecino,

o ty szpetna moja wino.

W ciemnym serca moim żłobie,

ździebko spocznij Dziecię sobie.

Wiary ślepej mroki zgubne,

otocz Światłem, będą chlubne.

W  Betlejem, tym mieście Chleba,

przyszło Dziecię prosto z Nieba.

Ono czeka do tej pory,

odwiedź Je człowiecze chory.

***

Na Antałówce.