Promyk Nadziei

+

Promyk Nadziei.

 Jelonek po kniejach hasał,

spotykał swoich braci,

sam siebie mżonkami pasał,

 pewnie znowu się zatraci. 

Po co jemu takie życie,

gdzie ułuda nęka, gnębi, 

Czasem w sercu płacze skrycie,

tak na prawdę,  tak do głębi.

Nie na żarty jest to życie,

pełne bólu, niespodzianek,

Łasko, sącz się przeobficie,

znów przywitał go poranek.

I jutrzenka  zajaśnieje, 

cudnymi swymi barwami,

Los z promyka się pośmieje,

Emmanuel, Boże z nami.

O, promyku wprost spod Słońca,

spod prawie Nieba samego,

niech ci Anioł ześle gońca,

i przyspoży coś dobrego.

Promyk wzrok ku ziemi spuścił,

i osiadł na mokrej rosie,

kto coś takiego dopuścił,

czy ma prawie wszystko w nosie ?

Nadzieja się mu ostała,

Wiara  do niego przywarła,

 i Piękna Miłość nastała,

tylko pycha się uparła,

w sercu taką pustką wierci,

do czeluści spycha ducha,

coraz bliżej jest do śmierci,

kto go znowu udobrucha ?

Promyk musnąl w muzy skrzydła, 
prosto do jej serca spojrzał,
takie przyjaźni prawidła,
i do pewnych rzeczy dojrzał.

Czasu masz promyku mało,
nie ulecisz zbyt daleko,
gdzie polecisz, rób to śmiało,

czeka na Cię trumny wieko.

Nalatałeś się przez lata,
i nieco życia liznąłeś.
Nie byłeś zbytnio dla świata.
Dzięki Panu, to pojąłeś.


Promyki swe miejsce znają,
lepiej przed szereg się nie pchać,
Póki co niech se latają,
by pełną piersią oddychać. 

Kochać możesz, lepiej Boga,
nie pchaj się tam, gdzie nie możesz,
O, Ty piękna muzo droga,
pewnie jeszcze mi pomożesz.

***

Dla nowożeńców,

którzy wrócili

z podróży poślubnej,

z Alaski.

Promyk Im wróży

piękne mąłżeństwo.

***

W zakonach franciszkańskich:

Wspomnienie obowiązkowe bł. Władysława z Gielniowa, prezbitera