Znosić się we dwoje

 +

Był ktoś taki byle jaki,

zjawił się stąd nizowąd, 

by nie było żadnej draki,

trzeba z dymem puścić swąd. 

Nie jest tak od razu łatwo,

w karby siebie ot tak wziąć.

O ty moja piękna dziatwo,

przy młodzieży nie trza kląć.

Nie wystarcza cierpliwości, 

nawet to w przyjaźni bywa,

wszakże trzeba i miłości,

przecież ona nie wykiwa. 

Miłość jest bezwarunkowa,

 jak jesteśmy, takich kocha,

i wciąż zaczyna od nowa,

nie markuje, ale szlocha.

Widać modły nie wystarczą,

też rożańce nie pomogą,

diabli tych nabożonych karcą,

więc nie idźmy taką drogą.

Kto cierpliwie wysłuchuje, 

a obrazę  w sercu chowa,

ten po Bożemu rachuje,

taka, oto Przyjaźń zdrowa.

Cóż powiedzieć Dusz prawa.

Nie od razu dobrze będzie,

procesem: każda poprawa,

prawidłowość taka wszędzie.

Pan, nie daje łatwych rzeczy,

widać ma w tym racje Swoje, 

no to niech mi ktoś zaprzeczy,

kochać: znosić się we dwoje.