Brat Mniejszy z Asyżu

 

+

Królu młodzieży z Asyżu,

towarzyszu zabaw hucznych,

wtedy Pan nie był w pobliżu,

bo szukałeś uciech sztucznych.

Lubiłeś słuchać muzyki,

miałeś duszę poetycką, 

byłeś jeszcze bardzo dziki,

w sercu hałas był i krzyki.

W końcu na wojnę poszedłeś,

do niewoli się dostałeś,

jak nisko wtedy upadłeś,

 kochać Boga nie umiałeś.

W

W Spoletto sen Ciebie zmożył,

Miłość wezwała rycerza,

obym ja tego też dożył, 

ale serce nie dowierza.

Porzuciłeś nędzne życie,

zgiełk światowy i zabawy.

Łaska przyszła przeobficie, 

serce wziąłeś do naprawy. 

Z domu sukno wyniosłeś,

Ojciec Ciebie wydziedziczył,

do nawrócenia dorosłeś,

Miłości w sercu doświadczył.

Na wojnie zachorowałeś,

do niewoli się dostałeś,

wojaczki pożałowałeś,

rozumu wreszcie nabrałeś.

Tam u świętego Damiana,

w sercu taki głos słyszałeś:

"Napraw dom Swojego Pana",

dosłownie to zrozumiałeś.

Na placu Asyżu publicznym, 

za Ojca obrałeś Boga,

nagi byłeś, ale ślicznym,

tak się zaczęła Twa droga.

Obym ja, com Ciebie zdradził,

 i zrzuciłem Twoje szaty,

w dalszym życiu se poradził,

a  Ty  Boże grzech mój zgładził.

***

              W zakonach franciszkańskich:

      UROCZYSTOŚĆ ŚW. OJCA NASZEGO  Z      ASYŻU, DIAKONA, założyciela trzech zakonów

• ***
• Dla Ciebie,
• Ty mój ziemski Aniele,
• bez winy.