Zapyziały garnek

Co za przewrotność! Czy można garncarza stawiać na równi z gliną? Czyż może mówić dzieło o swym twórcy: "Nie uczynił mnie", i garnek rzec o tym, co go ulepił: "Nie ma rozumu"?

Iz 29,13-24 

+Zapyziały garnek 

1. Rzekł bezczelnie do Garncarza

garnek przez Niego lepiony:

Czemu Garcarz nie uważa,

będę za chwilę stłuczony?! 

2. Z jakiej mnie tu lepią gliny,

nie można, by lepszej znaleźć?

Może trochę więcej śliny,

przy lepieniu istna boleść.

3. Garnek dalej był lepiony,

z wielką Garncarza czułością

i Jego Krwią był skropiony,

wciąż z taką piękną Miłością. 

4. W końcu dzieło ukończone.

Garnek nad podziw był cudny,

gdyby nie ucho stłuczone.

"Garnku nie bądź tak marudny. 

5. Bez ucha będziesz przydatny

i wielu ludziom posłużysz.

Dalej jesteś na coś zdatny.

Już mnie glino trochę nużysz. 

6. Jak śmie glina tu narzekać,

na tak dobrego Garncarza!

Tak biadolić i dociekać. 

Glina mnie ciągle obraża. 

7. Garncarz miał dość biadolenia 

i garnek wrzucił do pieca.

Będziesz dobry do pieczenia.

Co ogień tak cię podnieca? 

8. Za to będziesz wypalony,

jak złoto i srebro w żarze.

Wodą będziesz poświęcony".

Tak Stwórca za pychę karze. 

***

Takiej jednej pięknej "glinie".

Będzie wiedziała o co

chodzi.

Każda tu piękność przeminie.

"Ogień"  piękną miłość  płodzi.