+

Wskazówki Pana

Życie przeszło nie wiem kiedy,

doszedłem tylko do biedy.

Tyle rzeczy miałem w planie,

los sprawił mi wielkie lanie.

Rękawice mu rzucałem,

w końcu na dobre ustałem.

Każdy ma swe przeznaczenie,

swym losem zauroczenie.

Mrzonki same, urojenia,

tyle z mego przeznaczenia.

Po co taki żywot komu,

na dodatek pełen sromu.

Ktoś wszystko na żywioł puścił,

karę, grzechy, głód  dopuścił.

Stwórca swój zegar nakręcił,

potem jakby się zniechęcił,

gdy wskazówki się ruszyły,

i swą nagość obnażyły.

Każda w stronę poszła inną,

żadna temu nie jest winną,

że zostały uwolnione,

więc wolnością urzeczone,

chodzą, jak im się podoba,

a co na to cała doba,

z dwunastoma godzinami,

Boże zmiłuj się nad nami.

Boski Nasz Ty Zegarmistrzu,

Zbawicielu i Mój Mistrzu.

Czemu zegar nakręcony,

został potem porzucony.

Zegar bije już sam sobie,

zamiast chodzić, tykać Tobie.

Tak niemiłosiernie bije,

że z bólu me serce wyje.

Po co zegar było stwarzać,

by potem mógł Cię obrażać.

Nie musiałeś robić tego

 i stwarzać  z nicości jego.

Wszak JESTEŚ Pełnią wszystkiego,

po coś stwarzał i dlaczego?

„O Ty ludzka kreaturo,

pożal się Boże, naturo.

„Nie musiałem tego robić

i przez pół Wieczności głowić,

żeby w końcu człeka stworzyć,

i tych twoich pytań dożyć.

Mało ci, żeś gliną żywą,

to czemuś tak opryskliwą.

Glina zawsze gliną będzie

i zostanie taką wszędzie.

Jeśli chodzi o stworzenie,

które ziemskie ma korzenie,

nasuwa się wniosek taki,

że świat temu byle jaki,

bo chodzi, jak mu pasuje,

dlatego się zegar psuje.

Zegar mechanizm ma sprawny,

choć jest stary i pradawny.

Wszystko chodzi w nim, jak trzeba,

by ci nie zabrakło chleba,

Powszedniego, Tego z Nieba.

Zegar Mój zostaw w spokoju,

dąż za życia do Pokoju.

Wskazówek Mych nie poprawiaj,

Stwórcy Swego nie ustawiaj.

Wszystko stworzone z Miłości,

dla Mej Chwały i radości.

Zegar kiedyś bić przestanie,

przyjdzie czas na zmartwychwstanie.

W Niebie zegara nie będzie,

Tam Miłość bić będzie wszędzie.”

No to bij zegarze sobie,

a ja będę ufał Tobie.

Komu Boski zegar bije,

to przynajmniej wie, że żyje.

Kiedyś jednak bić przestanie,

jak serca bicie ustanie.

Serce Twoje bije w Niebie,

niech me serce kocha Ciebie.

Tu na ziemi już za życia,

On miłuje, choć z ukrycia.

Zegarmistrz Sam go nakręcił

Mechanizm, który uświęcił.

Cechy świętości mu nadał,

sporo trudu sobie zadał,

by układ jego był sprawny,

i w sekwencji swej poprawny.

Przez całe wieki miał chodzić,

i żadnej rzeczy nie szkodzić.

Strukturę ma idealną,

ze sprężyną specjalną,

która raz już naciągnięta,

nie może stać się pęknięta.

Całe wieki już on chodzi,

choć czasami coś mu szkodzi.

Nie na próbę jest stworzony,

a proces jego skończony.

Czasem zgrzyta bez przyczyny,

ale to nie z jego winy.

Pradawne to urządzenie,

w istocie ma przyrodzenie.

To co żyje ma klejnoty,

 które pozbawione cnoty,

sromotnie mogą kosztować,

mechanizm życia zrujnować.

Stąd stary zegar nawala,

jeśli człowiek mu pozwala

i przestaje go nakręcać.

Z Miłości ten zegar powstał,

by proch się w niego nie dostał 

i za chwilę przestał chodzić,

wszak jemu trzeba dogodzić.

Wszelkie trybiki smarować

i oleju nie żałować,

wciąż go trzeba pielęgnować,

czyścić i czujność zachować.

Codziennie nakręcać trzeba,

ten prastary zegar z Nieba,

by chodził, jak Pan przykazał

i ciągle się nie obrażał.

Dawniej tykał dzięki Bogu,

na wieczności duszy progu.

Teraz bije on dla ciebie,

w każdej chwili i potrzebie.

Dalej chodził będzie ładnie,

gdy kręcił będziesz przekładnie,

i żył, jak trzeba przykładnie.

Zegar czas ciągle odmierza,

dusza ma Tobie powierza.