Łańcuch pokarmowy

Świat tak został urządzony,
że jeden drugiego zjada,
to nie ład nadprzyrodzony,
który ciała nie posiada.

Co za łańcuch z ogniwami,
tak w szeregu ustawionych,
gdzie zjadają siebie sami,
cech litości pozbawionych.

Jeden pokarmem drugiego,
ten większy mniejszego zjada,
nic nie zostawiając z niego,
oj biada słabszemu, biada.

Na końcu tego łańcucha,
ma człowiek swoje ogniwo,
jego już trawi kostucha,
tu na ziemi śmierci żniwo.

To istnienie jest okrutne,
w świecie roślin do przyjęcia,
ludzkie na dodatek butne, czemu,
ja nie mam pojęcia.

Tyle walki, żeby przetrwać,
w tym pokarmowym łańcuchu,
niepodobna, by go zerwać,
Święty, Święty, Święty Duchu.

Łańcucha nie będzie w Niebie,
ogniw co zjadają siebie,
Pokarmie Miłości, Chlebie,
czy ja jeszcze wierzę w Ciebie.

Kto z Miłości siebie daje
i Chlebem Żyjącym staje,
niech się serce moje kraje
i miłować nie przestaje.