+
Nic tu po mnie
Dziś miast cara samowola,
ta lewacka dyktatura,
człowiecza nie Twoja wola,
to dufna ludzka natura.
Idea piękna, panslawizm,
któż by nie chciał zjednoczenia,
byle nie bolszewizm, nazizm,
reszta, pobożne życzenia.
Niech grom trzaśnie w środek świata,
nim zniszczy wszystko głupota,
co zostanie czas pozmiata,
i tak przeminie sromota.
Doprawdy świecie kochany,
cudny w swoim przemijaniu,
gdzie podzieją się kurhany,
skoro wszystko na wygnaniu.
Galaktyki uciekają,
a materia się starzeje,
gdzieś w przestrzeni duchy łkają,
a los dalej z nas się śmieje.
Kto zrozumie ten stan rzeczy,
zanim nicość go pochłonie,
kiedy rozum sobie przeczy,
póki w Miłości nie spłonie.
Duchu, ty mój zagubiony,
co się nigdy nie starzejesz,
czemuś taki przygnębiony,
gdzie po śmierci się podziejesz.
O skorupo ma cielesna,
co mego ducha piastujesz,
Miłości Piękna, bezkresna,
co Niebo w sercu zwiastujesz.
Świata tego postać zniknie,
wszystko we mgle się rozwieje,
i ból, cierpienie zamilknie,
czemu duch mój tak się chwieje.
Czym ja jestem wobec Końca,
poczęty, lecz bez Początku,
och, jak dusza pragnie Słońca,
na tym padole zakątku.
Coś tam świta w mym jestestwie,
i taką płonie tęsknotą,
a wystarczy żyć w ubóstwie,
i podpierać dobrą cnotą.
Po co taki się narodził,
ktoś go na ten świat poprosił,
choć on na to się nie godził,
by los swój z godnością znosił.
Nic tu po mnie, czas pogania,
setka nawet nie pomoże,
dosyć już tego zesłania,
o Ty Mój Jedyny Boże.
Zaraz, nie ponaglaj losu,
weź sobie coś na wstrzymanie,
dopuść Nasz Logos do głosu,
co ma stać się, to się stanie.
Po co żywot taki krótki,
ta zaledwie jedna dniówka,
nie wystarczy półlitrówki,
żeby to zgłębiła główka.
Komu to pisanie, na co,
wszystko zbutwieje w nicości,
takie ze mnie już ladaco,
coś co przetrwa, to w Miłości.
Nic tu po mnie bez gadania,
takie moje przeznaczenie,
daremne żale, błagania,
ani świata urzeczenie.
Nic tu pomnie świecie marny,
który widzisz tylko siebie,
oby duch mój był ofiarny,
nie oglądał się za siebie.
***
KOMENTARZE
komentarze (1)dodaj komentarz
dodano: 16 grudnia 2017 17:10
bardzo filozoficzne ujęcie Twoich myśli-brawo
