Święty Wojciechu

+

Święty Wojciechu

Kto patrona ma Wojciecha,

los do niego się uśmiecha.

Tych co imię twoje noszą,

chwałę Pana pięknie głoszą.

Mój dziadzio też był Wojciechem,

dobrym mówcą, z dobrym miechem.

Ty masz miechy, jak organy

i głos tak poukładany;

instrument na wskroś udany,

jak śwarne młode ułany.

Wojciech krew przelał niewinną,

ty masz swoją krew nie inną,

którą za darmo oddajesz,

przyjacielem jego stajesz.

Kto więcej krwi oddał Bogu,

na tym ziemskim życia progu.

Tyś chyba jej więcej oddał,

Wojciech tutaj , by się poddał. 

Krew twoja wciąż w innych płynie,

ona tak szybko nie zginie.

Jak twe geny będzie żyła,

co twa upuściła żyła.

O kochany dyrygencie,

co wierchujesz tak zawzięcie,

za walutę watykańską

i tylko na Chwałę Pańską.

Maestro, drogi chórzysto,

nie fałszujesz, śpiewasz czysto.

Pierwszy tenor wciąż kuleje,

z każdą próbą wciąż marnieje.

Dosyć ma twoja batuta,

pieśni mojej, co zatruta .

O me „Wierchy” Kruszewskiego,

Wojtku wszystkiego dobrego.

+

Muszka

Siadła na mym stole muszka,

tak podobna do okruszka.

Skacze po mej dłoni , palcach,

jakby była w jakiś harcach.

O ty tak maleńka muszko,

Stwórcy samej jesteś duszko.

Coś tak małe się porusza,

jak moja sromotna dusza.

Taka maleńka kruszyna,

jak moja dusza jedyna.

Człowiek szczyci się dziełami,

Emmanuelu coś z nami.

Ty poruszasz coś takiego,

na dodatek tak żywego.

Jak nie wzruszać się tym cudem

i tym moim grzesznym brudem.

Przeto chwalę Twoje dzieła,

Miłość je Twoja poczęła.

Taki tyci nicość prawie,
który żyje wciąż na jawie.
jestem niczym chociaż żyję 
i za chwilę stąd się zmyję.