Nędzne pudło

+

Nędzne pudło

Co jest ważne dla człowieka,

czas co przez palce ucieka.

Telewizja, informacja,

a może globalizacja.

Co tak się na prawdę liczy,

to co miłości dotyczy.

Wciąż w pudle ta polityka,

co na wskroś serce przenika.

Tyle różnych wiadomości,

od których dostaję mdłości.

To medialne zło krzykliwe,

do strawienia uciążliwe.

Z ekranu sączy się  kłamstwo,

w parze za nim idzie chamstwo.

I wchodzi do głowy bzdura,

a obumiera natura.

Bez pudła już żyć nie można,

o telewizjo wielmożna.

Świat wirtualny się wkrada

i ludzkie rozumy zjada.

Teraz internet na topie,

o ty mój poczciwy chłopie.

Miast przyrody beton wszędzie,

niedługo miejsca nie będzie,

na drzewa, skrawek zieleni,

bum  medialny je wypleni.

Ideologia tęczowa,

najbardziej pewnie niezdrowa.

Plastik niszczy środowisko,

tak upadł już człowiek nisko.

A gdzie Prawda się podziała,

na coraz mniej ludzi działa.

Za to kłamstwo dziś prym wiedzie,

i pogrąża człeka w biedzie.

Gdzie mamy ratunku szukać:

do Twego Serca zapukać,

Które na Ołtarzu bije,

w twoim sercu zawsze żyje.

Zwłaszcza działa w samotności,

Ten co Bogiem JEST Miłości.

ON Słowa nie wypowiada,

 Miłością do serca gada.

"Któryś JEST w Niebie"

+
Niebo wszędzie, w górze w dole,

a my tu, na tym padole.

Błękit z niebem się kojarzy,

to widzą młodzi i starzy.

W nocy gwiazdy na nim świecą,

daremnie szukać ze świecą,

do której kiedyś przyleci,

tutaj jesteśmy, jak dzieci,

co do Słońca się nie zbliżą,

prędzej przed Stwórcą poniżą.

Niebo, dalekie i bliskie,

jakie są niebiosa wszystkie?

W ludzkim sercu ma odbicie,

jak gwiazda na swej orbicie.

Kosmos na Nim wisi cały,

i to nieskończenie mały.

Wszechświat ludzkość pragnie zdobyć,

z biedy nie może wydobyć.

Niebo w sercu przeogromne,

z Duchem Twoim tak przytomne.

w końcu Tam kiedyś spoczniemy,

ale gdzie jeszcze nie wiemy.

Niebo mamy w swojej gębie,

a w duszy serce gołębie.

Do Nieba wstąpił Zbawiciel,

wszego świata Odkupiciel.

Tam mieszkanie nam szykuje,

gdzie błogi Pokój panuje.

Tutaj Światłość Wiekuista,

Święta Pełnia Ta Przejrzysta.

O Piękna Miłości w Niebie,

jakże mało kocham Ciebie.

Nieba szukam gdzieś daleko,

trzeba podnieść duszy wieko.

Obrachunek

Obrachunek

+

Ilem razy wzrok podnosił,

i o zmiłowanie prosił.

W niebo, jak w lustro patrzyłem,

niczym dziecko wciąż marzyłem.

Niebo często się chmurzyło,

 bólu to nie uśmierzyło.

Deszcz spłukiwał moje lica,

 ocierała z gór śnieżyca.



Zimno we znaki dawało,

śniegiem na głowę sypało.

Nie pomogły nawet modły,

 bo w środku człek wciąż był podły.

Czasem niebo tak niebieskie,

 a życie mizerne, pieskie.

Jesień barwami się mieni, 

ale to losu nie zmieni.

Halny nieraz dał popalić,

 jakże wtedy żywot chwalić.

Czasem ze szlaku schodziłem, 

a w życiu często myliłem.

Tylekroć się spowiadałem, 

udawałem, że kochałem.

Jakie te komunie były, 

że człowieka nie spełniły.

Mam niedosyt taki w sobie,

lepiej, żeby spoczął w grobie.

Można było więcej zdziałać, 

i Twą Miłością zapałać.

W końcu braknie czasu na to,

o Ty Ojcze Nasz i Tato.

+

Wschodzące Słońce

Galaktyka, każda w ruchu,
co Ty na to, Piękny Duchu.

Ty co jesteś w mojej duszy,
nikt i nic Cię nie poruszy.

Wszystko pędzi w tym Kosmosie,
nawet ty, mój marny losie.

Gdzie to wszystko tak ucieka,
przez palce Tobie przecieka.

W ruchu jest materia cała,
choć na oko jest tak stała.

Okiem środka nie zobaczysz,

prędzej widzenie wypaczysz.

To co żyje się porusza,
na pewno to Ciebie wzrusza.  

Nasza Ziemia przestrzeń pruje,
choć tego z nas nikt nie czuje.

O ty ruchu tajemniczy,
co każdego z nas dotyczy.

Na ruchu ten świat oparty,
jak on sam jest tak uparty.

Bo co raz nabiera pędu,
to się rusza do obłędu.

To co mknie, to się oddala,

jak galaktyka ma stara.

Co ten ruch zatrzymać zdoła,
wszyscy święci dookoła.

Tylko Ten, co JEST w bezruchu,

o Ty Niewidzialny Duchu.

O zatrzymaj rozpędzone,

to szaleństwo nawiedzone.