+
Boży Grób
O, ty pusty Boży Grobie,
nie, jak ludzki, co w żałobie.
Taki Jeden jest na pod Słońcem,
bo Grób Pański nie jest końcem.
Dwa tysiące lat istnieje,
jakże cudne Jego dzieje.
W ludzkim grobie ciało leży,
Chrystusowy zawsze świeży.
Tam leżało Boże Ciało,
a co potem z Nim się stało.
Tajemnica to jest wielka,
nie ogarnie jej myśl wszelka.
W jednej chwili znika Ciało,
co na prawdę z Nim się stało.
Nagle znikło spod bandaży,
Zmartwychwstania Cud się darzy.
W jednej chwili, w mgnieniu oka,
przyszła taka moc z Wysoka,
że zostały same płótna,
Maria, Magdalena smutna,7
że Mistrza w grobie nie było,
nie, to jej się nie przyśniło.
Pisma wreszcie wypełnione,
Mistrz ma Ciało uwielbione.
Gdzie podziałeś się Nasz Panie,
co nam mówi Zmartwychwstanie.
Skoro nie ma Ciebie w Grobie,
to na pewno JESTEŚ w Słowie.
Krwi Ożywcza, Boże Ciało,
Któreś w Grobie tam leżało.
Prawdziwie OBECNY w Chlebie,
tak, jak JESTEŚ Bogiem w Niebie.
Rozum wierze wciąż zaprzecza,
Miłość Twoja zaś ulecza
i łączy w jedno ze sobą,
razem z Boską Twą Osobą.
O Żywy Nasz Zbawicielu,
kto Ci dziś UFA, niewielu.
W sercu moim spocznij Panie,
będzie drugie Zmartwychwstanie.
