+

Tabernakulum

1.

Ciągle jestem zadziwiony,

gdy Twą białą Hostię widzę.

Panie Jezu NIESKOŃCZONY.

Czemu się tak mało wstydzę?!

2.

Wzrok mej duszy taki lichy,

wciąż zachodzi mgłą niewiary.

O, Baranku Boży CICHY.

Przymnóż Nadziei i Wiary.

3.

Nasze Serce gorejące.

Źródło Życia i Miłości.

Słońce nigdy niegasnące.

Stolico Bożej Mądrości.

4.

Chlebie na Ołtarzu Żywy,

Tutaj tak odarty z Bóstwa.

Boże NIEMY choć Prawdziwy.

Królu bez Swego Królestwa.

5.

Stoisz, jak tam na Golgocie,

z obnażonym Człowieczeństwem.

Nagi w ciemnej, złotej Grocie,

czekasz z takim dostojeństwem.

6.

Ofiara Krzyża skończona.

Nowy Grób Ci człowiek sprawił.

Hostia w Namiocie złożona.

Ojciec  Syna tu zostawił.

7.

Czekasz na Swe Zmartwychwstanie,

w sercu, co pragnie Miłości,

w którym nowy cud się stanie,

pełny BLASKU i Światłości.

 +

ZEGARMISTRZ DOSKONAŁY

1.

Tam będziemy Aniołami,

płci wszelakiej pozbawieni.

Tu cielesnymi duchami,

na namiętność wystawieni.

2.

W Niebie ciało uwielbione,

doskonałe, nieskażone,

od natury uwolnione.

Takie ciało wymarzone.

3.

Co złożone się rozkłada

i bardzo skomplikowane.

Tym zegar biologii włada.

Chodzi, jak mu jest pisane.

4.

Tryby czasami zawodzą,

zacinają, wręcz zgrzytają.

Jedne na drugie zachodzą.

Działać, jak trzeba przestają.

5.

Tak to z zegarami bywa.

Jedne bezbłędnie tykają.

W drugich coś się tam zużywa

i wskazówki utykają.

6.

Zegarmistrzu doskonały,

coś raz taki zegar stworzył.

Nie bardzo on jest bezpieczny.

Dziś Byś go inaczej złożył.

7.
O zegarze wzięty z Nieba,
przez Stwórcę raz ustawiony.
Czy go stwarzać było trzeba?!
Jest on taki już zmęczony.

8.
Chodzi, bo z Twej woli tyka.
Tylko czasem już nawala.
Tobie nic tam nie umyka.
Chyba, że Miłość pozwala.

 +

Owoce miłości.

1. 

Miłość na wiele pozwala,

lecz swego serca nie kala.

2.

Kwiaty tak rodzi cudowne,

w swych barwach takie klarowne.

3.

Stroi się w liczne kolory,

słowem ma liczne walory.

4.

Miłość piękny owoc rodzi,

co z Serca Twego pochodzi.

 +

Czas ucieka, Wieczność czeka.

1.

Człowiek ciągle jest zagadką,

tajemnicą sam dla siebie.

Czasem taką nędzną wpadką.

Kogo to obchodzi w Niebie?

2.

Całą Wieczność mnie nie było.

Nie wiedziałem nic o sobie.

Nagle cosik się zdarzyło,

w tej godzinie, danej dobie.

3.

Gdy ku sobie ma się dwoje,

za dziewięć miesięcy trzecie.

Takie tego życia zwoje.

Rodzi się Twe piękne Dziecię.

4.

Nikt ciebie o to nie pyta,

czy chcesz być teraz poczęty.

Poczynasz się, rodzisz, kwita.

Może kiedyś będziesz święty.

5.

Bywa różnie z tym poczęciem,

nie zawsze tak pożądanym.

Nieraz jest naszym przeklęciem,

i przez nikogo niechcianym.

6.

Kiedy szczęście dopisuje,

ciało z duszą żyje w zgodzie.

Gorzej, gdy coś tam szwankuje,

potem całe życie "bodzie".

7.

Życie darem jest od Boga,

pełnym niespodzianek różnych.

Droga nieraz jest złowroga, zaskakuje wciąż podróżnych.

8.

Życie, jakie by nie było,

zmierza zawsze ku Celowi.

Ważne, żeby się spełniło.

I na to bądźcie gotowi.

 +

Jesteś na wyciągnięcie ręki

Jesteś na wyciągnięcie ręki,

nawet bliżej niż ja sam siebie.

Chlebie Żywy, serdeczne dzięki.

Czemu tak mało kocham Ciebie?!

 +

Nicziewo nie panimaju.

Co do licha nie pasuje.

Mało jeszcze biedy w kraju,

w nim żle serce me się czuje

Nicziewo nie panimaju.

 +

Po co to syćko?

1.

Moi Ostomilsi, mili,

sercu memu bliscy drodzy.

Szkoda każdej pięknej chwili,

na naszej pielgrzymiej miedzy.

2.

Cóż  w tym czasie mam powiedzieć,

kiedy nawał informacji.

Zawżdy lepiej cicho siedzieć.

Każdy ma dość swojej racji.

3.

Polityka bałamutna,

partie swoją rację mają.

Myślę, Polska rezolutna.

Wszyscy cosik tam udają.

4.

A ja ważę po swojemu

i mam wyrobione zdanie.

Tylko po co, wiedzieć czemu?

Stawiam syćkim to pytanie.

5.

Polak ma myśleć po polsku,

nie po rusku, ni niemiecku.

Wszak Śląsk zawsze

jest na Śląsku.

We własnym kraju, zapiecku.

 +

 Święty Walenty

Święty Walenty biskupie.

Serc zakochanych patronie.

Zakochanie nie jest głupie,

jeśli w młodych miłość płonie.

2.

Bądź dla starszych też łaskawy,

których serca są gorące.

Miłość nie wychodzi z prawy,

bo ma  serce wciąż płonące.

 +

"Jezu Ty się tym zajmij"

O, "Jezu Ty się tym zajmij"

zaradź temu co mnie gnębi.

Prośbę moją w Serce przyjmij,

a mnie wzrusz do samej głębi.

2.

"Dolendo" znaczy cierpienie.

Padre miał je w swym imieniu,

który znał jego znaczenie.

Doznał go w swym doświadczeniu. 

 +

Najświętszy Sakrament

1.

Z Bóstwa się ogołociłeś,

Człowieczeństwo Swe ukryłeś.

Człowieka nie opuściłeś.

Chlebem białym się okryłeś.

2.

W darze z owoców złożonym,

z pracy rąk ludzkich powstałym.

Twym Cudem tutaj zwieńczonym,

ludzkiej duszy przeznaczonym.

3.

Nie ma już Daru większego,

Bóg Sam stał się Manną z Nieba.

Chleba daj nam Powszedniego.

Czego nam więcej potrzeba.

4.

Żywy na Ołtarzu Chlebie.

Krzewie Winny ŻYCIODAJNY.

Spraw, bym za to kochał,

Ciebie.

W miłości był miarodajny.

 

+

Paradoks pochodzenia materii

1.

Materia z Ducha stworzona,

jej źródło niematerialne.

Ma początek jest skończona.

Takie to paradoksalne.

2.

Tylko Duch istniał od zawsze,

przez nikogo niestworzony.

Istnienie bardziej ciekawsze.

Sens nie jest tu wymyślony.

3.

To dopiero jest potęga,

Miłości wciąż istniejącej,

Która poza przestrzeń sięga,

w wiecznym TERAZ tak trwającej.

4.

Prawda JEST Rzeczwywistością,

CZASOPRZESTRZENIĄ bez końca.

Trwa i JEST Samą Wiecznością,

Energią Miłości Słońca.

 +

WIĘŹNIU I ZAKŁADNIKU MIŁOŚCI

1.

Gdy w środku nocy się budzę,

duchem przed Namiotem staję.

W sercu miłość ku Cię wbudzę,

adorować nie przestaję,

2.

Tego Więźnia, Zakładnika

Swej żywej Boskiej Miłości.

Największego Samotnika,

co mieszka pośród wciemności.

3.

W tej pełnej ciemnicy ciszy, 

w Tabernakulum zamknięty

Nikt tu Ciebie nie usłyszy,

O Nasz ŻYWY Chlebie Święty.

4.

Na kogo Ty Panie czekasz,

w nocy spowitej ciemnością?!

Nic nie mówisz, nie narzekasz.

Ty, coś JEST Samą Miłością.

5.

Czy nie lepiej było w Niebie,

wśród Aniołów, Wszystkich Świętych.

Tam wszyscy miłują Ciebie,

gdzie nie ma ludzi przeklętych.

6.

Królu wiecznej Bożej Chwały,

tu odarty z człowieczeństwa

i pozbawion Swego Bóstwa.

Utajony Chlebie biały.

7.

Choć przynajmniej od niewielu,

bądź pochwalon z miejsca tego.

O Mój Boże, Przyjacielu,

przez Miłość tu schowanego!!!

  

 +

Wspomnienie NMP Bożej z Lourdes

1.

Raz w roku chorych odwiedzasz

i przychodzisz, by uzdrowić.

Strapionych wzmacniasz, pocieszasz.

Nie da się tego wysłowić.

2.

Ja do Lourdes nie pojadę.

Matka Sama k'nam przychodzi,

w której swą pociechę znajdę.

Cud z Twego Serca pochodzi.

3.

Wierzę, że taki czas przyjdzie,

kiedy Łaska na mnie spocznie.

i to mi na dobre wyjdzie.

Cud się zdarza też zaocznie.,

4.

kiedy serce ufa, wierzy,

jak to serce Bernadety.

Miłość się ufnością mierzy.

W tym najlepsze są kobiety.

 +

DO CELU

https://youtu.be/BBdGY_TmQNw

1.

Do Celu Twojego zmierzam,

ku Bytowi Nieznanemu.

Szlak pielgrzymi tak przemierzam.

Ku Bogu Ojcu Naszemu.

2.

Na tej to pielgrzymiej drodze,

wielokrotnie pobłądziłem.

Czasem miliłem się srodze

i tak często się łudziłem.

3.

Jestem coraz Celu bliżej

i pod ścianą przeznaczenia.

Z każdym krokiem jeszcze wyżej.

Padam czasem ze zmęczenia.

4.

Tam na dużej wysokości

są Twe złociste łańcuchy,

których trzymam się w ciemności.

Tyle dają mi otuchy.

5.

Każda klamra moim wsparciem,

dla stóp mocno obolałych.

Z wielkim wspinam się zaparciem.

Po Twych stokach pełnych chwały.

6.

Tu nie ma na dół powrotu,

Z tego miejsca nie ma zejścia.

Do Boskiego pnę Zawratu

i przełęczy mego przejścia.

7.

Kiedy ten mój szczyt zdobędę.

Spojrzę na Niebiańskie Stawy.

Nad Cichą Doliną siędę.

Przestaną już boleć stawy.

8.

Potem Słońce mnie ogrzeje

Twej Miłości promieniste.

Taką jeszcze mam Nadzieję.

Spotkać Twe Serce OGNISTE.

9.

Przyjacielu, Przewodniku.

Mej wędrówki Opiekunie.

Stróżu i Orędowniku.

Ojcze, Jedyny Piastunie.

10.

Za te syćkie eskapady

i wyrypy zwariowane.

Bez Ciebie, bym nie dał rady.

Serce tak nie miłowane.

***

Przyjacielowi 

 +

Dziecięce oddanie

1.

Jako dziecko się oddaję

z ufnością zapałem moim.

A jeśli jeszcze udaję,

znaczy, że nie jestem Twoim.

2.

Stanowczości wciąż brakuje

i samozaparcia mego.

Czy na Miłość zasługuje,

żeby być u Boku Twego.

3.

Nie mam w sobie tej stałości.

Wierności, jak na lekarstwo.

Tyle we mnie jest małości.

Słabo miłuję Twe Bóstwo.

***

Alicja Lenczewska

SŁOWO POUCZENIA

Niedz. 13.08.1989, godz. 22.20

† Potrzebne jest dziecięce oddanie i ufność oraz zapał miłości gotowej na wszystko. I potrzeba też twojej stanowczości i samozaparcia. Determinacji w zawierzeniu i wierności.

Wkładaj cały swój wysiłek, by dochować wierności i unikać wszystkiego, co tą wierność osłabia. Nie oszczędzaj siebie. Swoimi wyrzeczeniami rozpalaj ogień miłości w duszy twojej.

Gorąca miłość wymaga troski i wysiłku wytrwałego. Nie żałuj go dla Mnie ani dla tych, których we Mnie spotykasz. Każdy spotkany człowiek jest darem ode Mnie po to, abyś ogarnęła go Miłością Moją, jaka w tobie płonie.

Jak płonie zależy to od ciebie. Od twojego wkładu w żar tego ognia.

Potrzebny jest dar twojego wysiłku i twojego samozaparcia, jak potrzebne były chleb i ryby Apostołów, abym je rozmnożył dla nakarmienia tłumów.

Tak będę mnożył to, co ty dasz z siebie, i zadziwi cię ogrom zwielokrotnienia Mojej mocy miłości w tobie.

Nie żałuj swego wysiłku, by być wszędzie tam, gdzie Ja jestem i czynić to, co Ja czynię. Niech twoje serce czuwa i pała, i trudzi się w codzienności.

Jk 2, 26

Tak jak ciało bez ducha jest martwe, tak też jest martwa wiara bez uczynków.

 +

Miłość

1.

Miłość w twym sercu się rodzi,

nie narzuca się drugiemu.

To dar co z Boga pochodzi,

darowany jest bliźniemu.

2.

Miłość to nie są emocje,

chwilowe oczarowanie.

W Niej istnieją Boże racje

i to moje miłowanie.

3.

Miłość  od  Stwórcy  zadana,

co do walki nas zagrzewa.

Ona darem jest  od Pana,

Która serce me ogrzewa.

***

Miłość jest siłą, która nie narzuca się człowiekowi od zewnątrz, lecz rodzi się w jego wnętrzu, w jego sercu, jako jego najbardziej wewnętrzna własność.

Miłość jest tym, co stanowi o doskonałości moralnej człowieka, jego podobieństwie do Boga.

Miłość nie oznacza emocjonalnego przemijania czy chwilowego oczarowania, ale wyraża wolę i odpowiedzialną decyzję związania się całkowicie „na dobre i na złe”. Jest darem z siebie samego drugiemu człowiekowi.

Miłość to zadanie, które Bóg wciąż nam wyznacza, może po to, by zagrzewać nas, abyśmy stawiali wyzwania losowi.

Miłość zmierza do jedności głęboko osobowej, która nie tylko łączy w jedno ciało, ale prowadzi do tego, by było tylko jedno serce i jedna dusza.

Miłość mi wszystko wyjaśniła,

Miłość wszystko rozwiązała -

dlatego uwielbiam tę Miłość,

gdziekolwiek by przebywała. (…)

Więc w tej ciszy ukryty ja - liść,

oswobodzony od wiatru,

już się nie troskam o żaden z upadających dni,

gdy wiem, że wszystkie upadną.

- św J. Paweł II

 +

Cierpienie

1.

Cierpienie oczyszczą duszę,

przez brak dobra poranioną.

Czy krzyż swój cierpliwie znoszę,

mękę swą niezawinioną?

2.

W nim przyjaciela poznaję,

prawdziwego, życzliwego.

Taką przyjaźń ja uznaję,

pełną serca szczęśliwego.

3.

Prawdziwa miłość mierzona,

takim cierpień termometrem.

O Miłości niezmierzona,

JESTEŚ serca batometrem.

***

CIERPIENIE JEST SKARBEM NAJWIĘKSZYM

Cierpienie jest skarbem największym na ziemi – oczyszcza duszę. W cierpieniu poznajemy, kto jest dla nas prawdziwym przyjacielem. Prawdziwą miłość mierzy się termometrem cierpień. Jezu, dziękuje ci za codzienne drobne krzyżyki, za przeciwności w moich zamiarach, za trud życia wspólnego, za złe tłumaczenie intencji, za poniżanie przez innych, za cierpkie się obchodzenie z nami, za posadzenia niewinne, za słabe zdrowie i wyczerpanie sił, za zaparcie się własnej woli, za wyniszczenie swego ja, za nieznanie w niczym, za pokrzyżowanie wszystkich planów. (Dz 342-3)

Dziękuję Ci, Jezu, za cierpienia wewnętrzne, za oschłości ducha, za trwogi, leki i

niepewności, za ciemności i gesty mrok wewnętrzny, za pokusy i różne doświadczenia, za udręki, które wypowiedzieć trudno, a zwłaszcza za tę, w który nas nikt nie zrozumie, za godzinę śmierci, za ciężkość walki w niej, za całą jej gorycz.

Dziękuje ci, Jezu, - Któryś wpierw wypił ten kielich goryczy, nim mnie złagodzony

podałeś. Oto przyłożyłam usta do tego kielicha woli Twojej świętej, niech mi się stanie według upodobań Twoich, niechaj się stanie ze mną to, co zakreśliła mądrość Twoja przed wiekami. Pragnę wysączyć kielich przeznaczeń aż do ostatniej kropelki, nie chcę badać ich przeznaczenia, w goryczy radość moja, w beznadziejności ufność moja. W Tobie Panie,wszystko dobre jest, co daje ojcowskie Twe Serce; nie przenoszę pociech nad gorycze, ani goryczy nad pociechy, ale za wszystko dzięki ci Jezu. Rozkoszą moja jest wpatrywać się w

Ciebie, Boże niepojęty. W tych tajemniczych istnieniach przebywa duch mój, tam czuję, ze jestem u siebie. Znane mi dobrze mieszkanie oblubieńca mego. Czuje, ze nie mam ani jednej kropli krwi we mnie, któryby nie płonęła miłością ku Tobie. –

O Piękności niestworzona, kto Ciebie raz pozna, ten nic innego kochać nie może.

Czuje otchłań swej duszy bezdenną i nic jej nie wyrówna – jeno Bóg sam. Czuje, ze tonę w Nim jako jedno ziarenko piasku w bezdennym oceanie.

(Dz 342-343)