JESTEŚ

+
JESTEŚ

Jesteś zr mną i tam w niebie.
Gdzie Cię nie ma Dobry Boże?
Jak dobrze o Twoim Chlebie.
Z Tobą nic mnie nie przemoże.

 

+

Prorocza wizja

1.

To było już dawno temu,

kiedym ja na Bystrem mieszkał,

tylko dlaczego i czemu,

zapamiętać nie omieszkał?

2.

Dziśka jestem nad korytem,

przy Bulwarach Słowackiego.

Ta wizja jest mi już bliska.

i Panie wiem już dlaczego.

3.

Bo Ty widzisz całość  życia.

Masz nade mną Swoją pieczę.

Patrzysz na Jacka z ukrycia

i nic mu się nie upiecze. 

Pierwsi męczennicy Kościoła Rzymskiego

+

 Święci Pierwsi Męczennicy

       Świętego Kościoła                   Rzymskiego

1.

Było ich parę tysięcy,

żywych pochodni Chrystusa.

Dziś jest ich o wiele więcej.

Giną za Pana Jezusa.

 

+

 Poczęcie

1.

Tajemnicą czas poczęcia,

Bogu tylko jest wiadomą,

Który Życiem, Stwórcą życia.

Człowiek ma rolę znikomą.

2.

Kiedy się człowiek zaczyna,

z chwilą jaja zapłodnienia.

To poczęcia jest przyczyna.

Człowiek tylko od spłodzenia.

3.

ON wie kiedy się począłem.

Rodzic życie mi przekazał.

Dopiero teraz pojąłem.

Żem ja tak Ciebie obrażał.

 

+

Ty wiesz

1.

Wiesz co na mym sercu leży

i co tam gra w mojej duszy.

Myśl do Ciebie moja bieży.

Ktoś Twą Prawdę we  mnie głuszy.

2.

Nic bez Ciebie ja nie mogę,

nawet modlić się nie zdołam.

Jak wyruszę w dalszą drogę

i syćkiemu  znów podołam.

3.

Nie mam w sobie tyle siły,

by wciąż pod górę się wspinać.

Dobry Jezu, Panie miły,

jak mam wolę swą naginać.

4.

Choćbym zdobył szczyt następny

i zobaczył skrawek nieba.

Duch mój jest taki przestępny.

Daj mi  Powszedniego Chleba. 

***

Krzyż Pola – żelazny krzyż osadzony na kwarcytowym kamieniu w Dolinie Kościeliskiej w Tatrach Zachodnich. Znajduje się w odległości 4,8 km od Kir, u wylotu Doliny Smytniej, po zachodniej stronie drogi. Pierwszy drewniany krzyż w tym miejscu z napisem I nic nad Boga (słowa św. Pawła) ustawiono w 1852 r. z polecenia poety Wincentego Pola w czasie patriotycznej i turystycznej wycieczki studentów UJ z Krakowa. W 1883 r. Towarzystwo Tatrzańskie zamieniło go na krzyż z żelaza tatrzańskiego, odnowiony i poświęcony w 1942 r. Przez jakiś czas od 1892 r. stała tutaj altana dla turystów, przeniesiona znad Lodowego Źródła. Kamień z kwarcytu, na którym stoi krzyż, pochodzi najprawdopodobniej z młyna do mielenia rudy miedzi i srebra, który stał niegdyś na Młyniskach w Dolinie Pyszniańskiej.

***

Nutę Poświęcam

śp. prof.  Władysławowi Kruszewskiemu .

Po japońsku

 +

Nostalgia

Tak mi smutno, bylejako.

Czemu tak się porobiło?

Po japońsku jako tako.

Po Bożemu bardzo miło.

Mózg odmawia posłuszeństwa.

Serce bije na trzy czwarte.

O święta cnota ubóstwa.

O lenistwo guzik warte.

 +

Panie, czemu?

Twoja Miłość jest większa od grzechu mojego.

Tylko powiedz Panie,

czemu grzeszę, dlaczego?

 +

Prawda

1.

Bo prawda, jak kropla wody,

wyżłabia dziurę w  kamieniu.

I ku temu ma powody,

w swoim człowieczym sumieniu.

2.

Nawet złoto jest zżerane

przez kwas solny i siarkowy.

Tak, jak moje Zakopane,

przez swój układ kanapowy.

3.

Na wierzch oliwa wypływa,

wespół z prawdą tak gwałconą.

Kłamstwo kiedyś się zużywa

razem z wodą poświęconą.

4.

Polski wrogowie nie zmogą,

buta niemiecka nie zwalczy,

gdy szła będzie Bożą Drogą.

Putin u wrót Piekła skończy,

5.

razem z Unią zakłamaną.

Kołchoz i ten drugi zniknie.

Wojny skończą się, ustaną.

Prawda nigdy nie zamilknie.

6.

Takiej siostrze dedykuję,

co tam we Wrocławiu mieszka.

Mimo wszystko ją miłuję.

Jacek już tu nie zamieszka.

Jak tu nie dziękować

 

+

Jak tu Ci Panie Jezu nie dziękować

1.

Jak tu Ci  Panie Jezu nie dziękować.

Ojcze, za to co mnie dzisiaj spotyka.

Abba, Tatusiu umiesz pielęgnować.

Miłości Piękna, tak mi serce pika.

2.

Ojciec potrafi Swe dziatki miłować,

w troisty sposób człeka wynagradza.

Człowiecze nędzny umiej się radować,

niech grzech do nieba drogi nie zagradza.

3.

Chciej cieszyć się każdą chwilą życia.

Serce zawsze miej na miłość otwarte.

Kochaj Piękną Miłość w sercu z ukrycia.

Każde życie jest miłowania warte.

***

Z serca dziękuję

 +

Pożegnanie z Czcigodną 
Alicją Lenczewską

1.

Czas rozstania już nadchodzi,

co tu nad grobem powiedzieć?

Myśli tyle mnie nachodzi,

czas zamilknąć, cicho siedzieć.

2.

Tutaj przecież nie ma Ciebie,

Tyś jest w lepszej już Krainie.

Trwasz, istniejesz w pięknym Niebie.

Tam każdy kiedyś zawinie.

3.

Do Portu Ostatecznego 

i Przystani wiekuistej,

gdzie zobaczy Pana Swego,

Alicjo o duszy czystej.

4.

Grób jest w kształcie Księgi Życia

i z czterema rozdziałami.

W duszy widzę Cię z ukrycia,

w Panu Bogu z Aniołami. 

 +

Narodziny
Jana Chrzciciela

1.

Kuzynie Pana Jezusa,

oczyść nasze brudne wargi.

Chrzcicielu Pana Chrystusa,

daj nam usta Piotra Skargi.

2.

abyśmy mogli twe życie sławić

taką piękną naszą polszczyzną

i nie  pozwól nam się zniesławić,

szkaradną tą na duszy blizną.

3.

Gdy tam Anioł Zachariaszowi,

syna przepowiedział Jana

nie dał wiary Temu głosowi.

Mowa była mu zabrana.

4.

Z chwilą narodzenia Jana,

mowa znowu odzyskana.

Rzecz to była niesłychana.

Narodziny czcimy Jana.

5.

W łonie matki poruszony,

Pana Jezusa witałeś.

O Janie tak dzisiaj czczony,

co uciętą głowę miałeś.

6.

Taki ostatni proroku,

Starego, Nowego Prawa.

Serce me ma Cię na oku.

Dzielna była twa postawa. 

Narodziny Jana Chrzciciela

+

Narodziny
Jana Chrzciciela

1.
Kuzynie Pana Jezusa,
oczyść nasze brudne wargi,
proroku, chrzcicielu Chrystusa.
Daj nam usta Piotra Skargi,

2.
byśmy mogli twe życie sławić,
tak piękną naszą polszczyzną
i nie daj nam się zniesławić,
szkaradną na duszy blizną.

3.
Gdy Anioł Zachariaszowi,
syna przepowiedział Jana
nie dałeś wiary głosowi,
mowa była ci zabrana.

4.
Z chwilą narodzenia Jana,
mowę znowu odzyskałeś.
Rzecz to była niesłychana.
Syna proroka wielkiego miałeś.

5.
W łonie matki poruszony,
Pana Jezusa witałeś.
O Janie tak dzisiaj czczony,
co uciętą głowę miałeś.

6.
Taki ostatni proroku,
Starego, Nowego Prawa.
Serce me ma Cię na oku.
Dzielna była twa postawa. 

+

Bądź pochwalony

Bądź pochwalony.

Boże niestworzony.

Ojcze umilony,

Niech wielbią miliony.

W Twojej OBECNOŚCI

+
W Twojej OBECNOŚCI

1.
Nie ma, jak w Twej OBECNOŚCI.
Żyję w Tobie i dla Ciebie.
Jestem w świetlanej Miłości.
To tak, jakbym już był w niebie.

 

+

Gość w dom, Bóg w dom

Witać Gościa niebieskiego

w progach domu swojego,

to coś niespotykanego.

Witam Pana, Ojca mego.

 +

Święty Antoni

1.

Święty Antoni Padewski,

patron mej pierwszej parafii.

Tak znany,

jakby był z Polski.

Z nim nic złego się nie trafi.

2.

Ja w nim Matkę Bożą widział,

żem mógł mieć takie patrzenie.

W końcu twarz jam twoją dojrzał.

Ważne jakie jest spojrzenie?

3.

by zobaczyć to co trzeba,

okiem wiary warto widzieć.

Daj mi Powszedniego Chleba,

bym mógł wolę Twą przewidzieć.

4.

Teraz na mnie patrzy z góry

i snu mego teraz strzeże.

"Ty, zrzuć coś ze swe postury,

bądź coraz mocniejszy w wierze".

 

.

+

"Pokój ludziom dobrej woli 

Pan złym pokoju nie daje,

dobrej woli błogosławi.

Przed Matką się nie

udaje.

Prawda każdą  krzywdę zdławi.

Grota buszczowa

+

Grota bluszczowa

1.

Jest taka grota w Szczecinie,

przy kościele Krzyża Świętego.

Przyjrzyj się jej głowie, minie,

a zobaczysz siebie samego.

2.

Głowę odwraca Maryja

i na Syna Swego spogląda.

Twarz smutna tobie nie sprzyja,

bo pokuty ode mnie żąda.

3.

Czy ja Matko się poprawię,

skoro mą wolę mam zbyt słabą?

Kiedy radość Tobie sprawię,

O Maryjo źle z mą poprawą.

4.
Zadam sobie sam pokutę.
Matko wiesz, jaka ona będzie.
Pychę zduszę i swą butę.
Wreszcie Serce Twe mnie zdobędzie.

***

Wczoraj, to 21 czerwca były imieniny Alicji Lenczewskiej.

U stóp twoich wspaniała mistyczko szczecińska 

składam tę nutę  prosząc o wstawiennictwo.

 +

Św. Stanisław Kostka

Święty co bał się przeklinać.

W Eucharystii zakochany.

Umiał się do nieba wspinać.

Patron Polski tak udany.

 +

Czystość

Czystość zawsze się opłaca,

serce zdrowe, piękne daje.

Czyste życie się nie skraca,

z nią każdy lepszym się staje. 

***

Dla takiej pięknej muzy

 +

Dar Boży

To co od Pana pochodzi

jest jedyne i najlepsze.

Z Nim najlepiej się wychodzi

i życie jest najciekawsze.

+

Alojzy Gonzaga

1.

Chłopiec wątły się urodził,

wszak śmiercią był zagrożony.

Z Mantui Święty pochodził.

Do wyższych rzeczy stworzony.

2.

Ojciec widział go w ostrogach,

chciał, by Syn został rycerzem.

Alojz stał na Bożych progach,

z miłosnym pięknym przymierzem.

3.

Siedmiolatek się nawrócił,

przyjął do serca Jezusa.

Godności wszelkie porzucił.

Kochał jedynie Chrystusa.

4.

Dwadzieścia trzy lata życia,

wystarczyło do świętości.

Bez hulanek ani picia.

Życie zrodzone z Miłości. 

***

Alojzy urodził się 9 marca 1568 r. koło Mantui jako najstarszy z ośmiu synów margrabiego Ferdynanda di Castiglione. Ojciec pokładał w nim duże nadzieje. Chłopiec urodził się jednak bardzo wątły, a matce groziła przy porodzie śmierć. Rodzice uczynili więc ślub odbycia pielgrzymki do Loreto, jeśli matka i syn wyzdrowieją. Tak się też stało. Ojciec marzył o ostrogach rycerskich dla syna. W tym właśnie czasie flota chrześcijańska odniosła świetne zwycięstwo nad Turkami pod Lepanto (1571). Ojciec Alojzego brał udział w wyprawie. Dumny ze zwycięstwa ubrał swojego trzyletniego syna w strój rycerza i paradował z nim w fortecy nad rzeką Padem ku radości żołnierzy. Kiedy ojciec podążył na wyprawę wojenną do Tunisu (1573), pięcioletni Alojzy wrócił pod opiekę matki.

Kiedy Alojzy miał 7 lat, przeżył swoje "nawrócenie", jak sam twierdził. Poczuł nicość ponęt tego świata i wielką tęsknotę za Panem Bogiem. Odtąd duch modlitwy, otrzymany od matki, wzrósł w nim jeszcze silniej. Codziennie z budującą pobożnością odmawiał na klęczkach oprócz normalnych pacierzy rannych i wieczornych siedem psalmów pokutnych i oficjum do Matki Bożej. Ojciec był z tego niezadowolony. Po swoim powrocie z wyprawy wziął syna do Florencji na dwór wielkiego księcia Franciszka Medici, by tam nabrał manier dworskich. Alojzy jednak najlepiej czuł się w słynnym sanktuarium, obsługiwanym we Florencji przez serwitów, w kościele Annuntiata. Tu też przed ołtarzem Bożej Matki złożył ślub dozgonnej czystości. Jak głoszą jego żywoty, w nagrodę miał otrzymać przywilej, że nie odczuwał pokus przeciw anielskiej cnocie czystości.

W 1579 r. ojciec Alojzego został mianowany gubernatorem Monferrato w Piemoncie. Przenosząc się na tamtejszy zamek, zabrał ze sobą Alojzego. W następnym roku, z polecenia papieża Grzegorza XIII, wizytację kanoniczną diecezji Brescia odbywał św. Karol Boromeusz. Z tej okazji udzielił Alojzemu pierwszej Komunii świętej. Jesienią tegoż roku (Alojzy miał wówczas 12 lat) rodzice chłopca przenieśli się do Madrytu, gdzie na dworze królewskim spędzili wraz z Alojzym dwa lata. Alojzy nadal pogłębiał życie wewnętrzne przez odpowiednią lekturę. Rozczytywał się w dziełach św. Piotra Kanizego i w Ćwiczeniach duchowych św. Ignacego z Loyoli. Modlitwę swoją przedłużał do pięciu godzin dziennie. Równocześnie kontynuował studia.

Wreszcie zdecydował się na wstąpienie do zakonu jezuitów. Kiedy wyjawił swoje postanowienie ojcu, ten wpadł w gniew, ale stanowczy Alojzy nie ustąpił. Na korzyść swego brata, Rudolfa, zrzekł się prawa do dziedzictwa i udał się do Rzymu. W drodze zatrzymał się kilka dni w Loreto. 25 listopada 1585 roku wstąpił do nowicjatu jezuitów w Rzymie. Jak sam wyznał, praktyki pokutne, które zastał w zakonie, były znacznie lżejsze od tych, jakie sam sobie nakładał. Cieszył się jednak bardzo, że miał okazję do ćwiczenia się w wielu innych cnotach, do jakich zakon dawał mu okazję.

Jesienią 1585 r. Alojzy uczestniczył w publicznej dyspucie filozoficznej w słynnym Kolegium Rzymskim, gdzie olśnił wszystkich subtelnością i siłą argumentacji. Zaraz potem otrzymał święcenia niższe i został skierowany przez przełożonych na studia teologiczne. Był na trzecim roku studiów, kiedy we wrześniu 1589 roku przybył do Kolegium Rzymskiego św. Robert Bellarmin; wezwał on Alojzego, by powrócił do Castiglione i pojednał swojego brata Rudolfa z ojcem, który chciał wydziedziczyć syna tylko za to, że ten odważył się wejść w związek małżeński z osobą niższego stanu. Po załagodzeniu sporu Alojzy wrócił do Rzymu na czwarty rok studiów teologicznych, który miał zakończyć święceniami kapłańskimi (1590).

Wyroki Boże były jednak inne. W latach 1590-1591 Rzym nawiedziła epidemia dżumy. Alojzy prosił przełożonych, by zezwolili mu posługiwać zarażonym. Wraz z innymi klerykami udał się na ochotnika do szpitala św. Sykstusa oraz do szpitala Matki Bożej Pocieszenia. Wyczerpany studiami i umartwieniami organizm kleryka uległ zarazie. Alojzy zmarł jako kleryk, bez święceń kapłańskich, 21 czerwca 1591 r. w wieku zaledwie 23 lat.

Sława świętego Alojzego była tak wielka, że już w roku 1605 papież Paweł V ogłosił go błogosławionym. Kanonizacja odbyła się jednak dopiero w roku 1726. Dokonał jej papież Benedykt XIII jednocześnie z kanonizacją św. Stanisława Kostki. Ten sam papież ogłosił w 1729 św. Alojzego patronem młodzieży, szczególnie młodzieży studiującej. W 1926 roku papież Pius XI ogłosił św. Alojzego patronem młodzieży katolickiej. Jego relikwie spoczywają w kościele św. Ignacego w Rzymie.

Szczególnym nabożeństwem do świętych Stanisława Kostki i Alojzego Gonzagi wyróżniał się św. Robert Bellarmin. Miał on ich wizerunki w swoim pokoju. Niemniej serdecznym nabożeństwem do św. Alojzego wyróżniał się św. Jan Bosko. Ku jego czci obchodził nabożeństwo 6 niedziel, przygotowujących do dnia św. Alojzego, który obchodził bardzo uroczyście. Swoje drugie z kolei oratorium, w Turynie, nazwał właśnie jego imieniem.

W ikonografii św. Alojzy przedstawiany jest w sutannie jezuickiej, w białej komży z szerokimi rękawami. Jego atrybutami są: czaszka, Dziecię Jezus w ramionach, mitra książęca u stóp, krzyż, lilia, czaszka.

+

Nigdy nie jest za późno

1.

Bo nigdy nie jest za późno,

żeby znów zacząć od nowa.

I móc uwierzyć, mnie dołżno.

Piękne Janie są twe słowa

2.

Nigdy nie jest już po czasie,

żeby pójść znów nową drogą.

Prawdę kochać w pełnej krasie,

taką piękną, nie złowrogą.

3.

Zawsze to czas odpowiedni,

aby móc znowu spróbować.

Tu nie trzeba przepowiedni.

Stwórcę warto umiłować.

4.

Nie mów, że to niemożliwe,

życie swoje znów odmienić.

Serce piękne jest życzliwe.

Trzeba zło w dobro przemienić.

***

Umiłowanemu

słowiańskiemu papieżowi,

Św. Janowi Pawłowi II Wielkiemu.

+

Miłość nie umiera

1.

"Mnie zawsze w sercu swoim noś.
Ja będę Cię w sercu Moim nosić".
Boga o Miłosierdzie proś.
Swe niedole umiej znosić".

2.

Nikt na zawsze nie odchodzi.

Pamięć w sercu jest noszona.

Człowiek dla nieba się rodzi.

To wie dobrze twoja żona.

3.

Miłość nigdy nie rozłącza,

i na wieki już istnieje.

Nie rozdziela, lecz połącza.

Miejmy tylko w Nim Nadzieję.

***

"Sawuniowi"