***
Nazwa pijarzy pochodzi od łacińskiego słowa „pius”, co oznacza „pobożny” (r.ż. pia, l.mn. pii, piae), pojawiającego się w łacińskiej nazwie „Scholae Piae”, co oznacza: „Szkoły Pobożne”. Hasłem zakonu jest „Pietas et Litterae”, czyli „Pobożność i Nauka”.
***
Już w roku 1633[1] o sprowadzenie pijarów do Polski zabiegali król Władysław IV Waza (za pośrednictwem ówczesnego podskarbiego koronnego Jerzego Ossolińskiego) oraz starosta spiski Stanisław Lubomirski. Pijarzy pojawili się jednak w Polsce dopiero w roku 1642, uciekając z zagrożonych pożogą wojny trzydziestoletniej Moraw. Zostali oni otoczeni w Warszawie opieką króla, który zakupił dla nich nieruchomość przy ul. Długiej. Część zakonników z przełożonym prowincji, ojcem Onufrym Conti, przyjęła zaproszenie Stanisława Lubomirskiego i jeszcze w październiku 1642 r. dotarła do Podolińca na Spiszu (w obrębie należącego wówczas do Polski starostwa spiskiego). Tam w czerwcu 1643 r. założyli oni pierwszą szkołę, która wkrótce zasłynęła jako jeden z najlepszych polskich ośrodków naukowych[2]. Z czasem dołączyły do niej i inne szkoły na ziemiach polskich. Kolegia pijarskie powstały między innymi w Wieluniu, Warężu i Złoczowie.
Zakon pijarów wniósł wielki wkład w rozwój oświaty i szkolnictwa wyższego w I Rzeczypospolitej u progu oświecenia. Założone przez nich w 1740 w Warszawie Collegium Nobilium pijarów w Warszawie, wobec upadku Akademii Krakowskiej było jedną z najlepszych polskich szkół wyższych.
W wyniku działań zaborców zlikwidowano większość kolegiów i szkół pijarskich w Polsce. W okresie międzywojennym struktury prowincji polskiej zostały odbudowane dzięki działaniom ks. Adama Słotwińskiego, ks. Tadeusza Chromeckiego i Hiszpana Jana Borella. Po II wojnie światowej zakon utracił placówki Lidzie, Szczuczynie i Lubieszowie na Kresach Wschodnich. Powstało jednak szereg nowych[3].
Znani pijarzy
Pochodził ze szlacheckiej rodziny, jego matka – Helena z Czermińskich, blisko spokrewniona z możnym rodem Tarłów. Ojciec Jerzy piastował godność miecznika sandomierskiego, a później kasztelana zawichojskiego. Stanisław Konarski wcześnie stracił rodziców, po ich śmierci znalazł się pod opieką wuja Antoniego Czermińskiego, kasztelana zawichojskiego. W roku 1709 oddany został do kolegium pijarskiego w Piotrkowie, mieście trybunalskim. W roku 1715, po ukończeniu szkół, wstąpił do zakonu pijarów i rozpoczął nowicjat w Podolińcu, tak jak jego bracia: Stanisław (Antoni) i Władysław (Ignacy). W Podolińcu przez 7 lat związany był ze sławnym w całej Polsce, bardzo zasłużonym Kolegium Pijarów, specjalizował się w naukach humanistycznych, został nauczycielem składni i poezji, a także zajmował się pracą katechetyczną i filozofią. W 1722 – wysłany został przez władze zakonne do Warszawy jako nauczyciel retoryki w tamtejszym kolegium pijarskim. Było to dla młodego Konarskiego wspaniałą okazją do kształcenia wymowy, wygłaszania mów, oracji i okolicznościowych kazań. W tych latach powstały jego pierwsze dzieła – cykl wierszy do Matki Boskiej – silnie stylizowanych i wzorowanych na Macieju Kazimierzu Sarbiewskim, twór naśladownictwa szkolnego, jak sam kiedyś o nich powie. Stanisław Konarski odkrył wtedy czczość i bezwartościowość nauk, które pobierał.
Dzięki pomocy wuja Jana Tarły wyjechał do Italii. Ukończył rzymski uniwersytet Sapienza oraz pracował jako nauczyciel retoryki w Collegium Nasarenum, którego rektorem w owym czasie był Paolino Chellucci. Konarski studiował m.in. we Francji i w Niemczech. W 1732 z inspiracji Józefa Andrzeja Załuskiego rozpoczął pracę edytorską nad zbiorem konstytucji i praw sejmowych – Volumina Legum.
Po śmierci Augusta II popierał Leszczyńskiego i wydał kilka dzieł politycznych, posłował do Paryża zabiegając o poparcie dla Leszczyńskiego. Podróże do Francji dały możliwość zapoznania się z nowoczesnymi myślami o wychowaniu i nauczaniu. Poznawał dorobek francuskiego oświecenia, zajmował się ideami Locke’a i Rollina.
W roku 1740 założył w Warszawie Collegium Nobilium.
Znanymi polskimi pijarami byli: Damian Stachowicz, Stanisław Konarski, Antoni Wiśniewski, Michał Stadnicki, Onufry Kopczyński, Józef Osiński, Teodor Ostrowski, Ignacy Zaborowski, Stanisław Jundziłł, Piotr Ściegienny, Tadeusz Gadacz, Józef Joniec, Edward Kryściak, Andrzej Wróbel, Kazimierz Wójciak.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz